In 1996 publiceren Levinson en Holland een artikel waarin ze beargumenteren dat scholing niet een neutrale praktijk is. In scholen worden jongeren opgeleid volgens een specifiek idee van wat het betekent om een opgeleid persoon te zijn.

Op maandag 2 december 2019 verschenen er schokkende koppen in het nieuws. Volgens onderzoek van Qompas is de interesse van Nederlandse scholieren in schoolvakken gedaald. Ook hun cijfers vertonen een dalende lijn. Hoewel dit niet uit de onderzoeksresultaten kan worden afgeleid, suggereerde de directeur van Qompas, Boris Eustasia, wel een mogelijke oorzaak. Scholen zouden volgens hem niet langer op kunnen boksen tegen de snelle wereld van smartphones waarin jongeren tegenwoordig leven. Volgens Eustasia vervelen jongeren zich wellicht in traditionele lessen. In zowel populaire media als de academische wereld is er vaak de aanname dat school de snelheid van online werelden niet kan bijbenen. In dit soort argumenten zit een dualisme verborgen. Aan de ene kant is er de slome en passieve school en aan de andere kant zijn er de slimme en snelle digitale media. Deze tegenstelling leidt vaak tot de conclusie dat de laatste beter is in de aandacht trekken van jongeren dan de eerste. Maar is dit wel echt het geval?

Er zullen maar weinig docenten zijn die nog nooit van Kahootgehoord hebben, de quiz-app waarmee leerlingen op hun telefoon meerkeuzevragen moeten beantwoorden. Kahoot wordt vaak gebruikt om het laatste deel van de lestijd op te vullen met iets dat zowel ‘leuk’ als ‘leerzaam’ is. Kahoot is een interessant fenomeen, omdat het enerzijds innovatie in onderwijsland…